مهدی زیدان علوان الکعبی

 چکیده این مقاله به بررسی روش فقهی علامه ملا عبدالله یزدی در حاشیه نویسی بر کتاب «إرشاد الأذهان» علامه حلی می‌پردازد. علامه یزدی به عنوان یکی از برجسته‌ترین علمای عصر صفوی، در حوزه‌های مختلف علمی از جمله تفسیر، فقه، فلسفه و منطق تبحر داشته و شاگردان بسیاری را تربیت کرده است. هدف اصلی این پژوهش، تبیین تلاش‌های فقهی و دیدگاه‌های خاص علامه یزدی در این حاشیه است. بدین منظور، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی، ضمن بررسی زندگی‌نامه علمی و شخصی علامه، به واکاوی مفهوم شفعه در لغت و اصطلاح و سپس شرایط و احکام آن در فقه امامیه می‌پردازد. در ادامه، کاربردهای فقهی شفعه در آراء علامه یزدی تبیین می‌شود. این تحقیق نشان می‌دهد که علامه یزدی با تکیه بر میراث فقهی پیشینیان، به ویژه علامه حلی، به بررسی دقیق و موشکافانه مسائل فقهی پرداخته و با حاشیه نگاری خود، به غنای مباحث فقهی افزوده است.

واژه‌های کلیدی: ارشاد، علامه، اذهان، شفعه، یزدی، احکام، فقهی