آن حکیمی که به حکمت دُر نایاب شده

مست عرفان و تدبر چو می ناب شده

صاحبِ حاشیه بر منطق تفتازانی

نام او حک شده بر سینه ی ما قاب شده

آفتابی که شده روشن از او شهر خرد

در دل تیره شب چون رخ مهتاب شده

نام او شهره ی شهرم شده و زینت دهر

تا نجف رفته و هم خانه ی ارباب شده

وارث تولیت بارگه قدس علی

فخر ما در نجف و کعبه ی احباب شده

در بلاغت شده سرلوحه ی اهل دانش

ما همه تشنه و او چشمه ی پر آب شده

کیست جز عالم دیندار مولیٰ عبدالله

او که استاد برای همه طلاب شده

شد بهاباد مزین به چنین ناموری

که کویر دل از او زنده و سیراب شده

نصرت دهقان بهابادی«نگار»